Komu? Panu Bogu i Jego woli. Widać to doskonale w 4 momentach opisanych w Ewangelii św. Mateusza:
– gdy anioł nakazuje mu wziąć Maryję do siebie, „albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w niej poczęło” (Mt 1, 20);
– gdy anioł nakazuje zabrać Dziecię i Jego Matkę do Egiptu, by uciec przed gniewem straszliwego Heroda (por. Mt 2, 13);
– gdy otrzymuje powiadomienie, że może już bezpiecznie wrócić do swojej ojczyzny, ponieważ nie żyją ci, którzy chcieli zgładzić małego Jezusa (por. Mt 2, 19-20);
– gdy, bojąc się Archelaosa (syna Heroda), chce zawrócić, ale otrzymuje nakaz, by mimo tego udać się do Galilei (por. Mt 2, 22-23).
Wszystkie objawienia św. Józef otrzymuje we śnie. W Biblii były one uważane za jeden ze środków, którymi posługiwał się Bóg, by objawić swoją wolę. Konieczne było zawsze właściwe rozeznanie – czy to, co zostało usłyszane we śnie, poprowadzi ku dobru oraz czy zgadza się z przepisami Prawa?
W każdych okolicznościach Józef wypowiada swoje „niech się stanie”, jak Maryja podczas Zwiastowania. Przestrzega wszystkich nakazów Tory np. obrzędu obrzezania dziecka w 8 dniu po urodzeniu (por. Mt 2, 21), oczyszczenia Maryi po porodzie, ofiarowania pierworodnego Bogu (por. Łk 2, 21-23).
Jako głowa rodziny uczy swojego Syna, by był poddany rodzicom (por. Łk 2, 51) zgodnie z IV przykazaniem Bożym: „Czcij ojca swego i matkę swoją” (por. Wj 20, 12).
Jego postawa jest dla nas zachętą do posłuszeństwa rodzicom i przełożonym, przez których może się do nas zwracać sam Bóg, pragnący naszego nawrócenia. Nie przywiązujmy się chorobliwie do swojego zdania jako jedynego i najlepszego. Pokora i słuchanie może uratować naszą duszę!